برنامه نویسی کودکان

 تعدادی از درام های روزانه جدید برنامه نویسی کودکان در اواخر دهه 1960 و 1970 شروع شدند. از آنجایی که آمریکایی های آفریقایی تبار برای برابری در جنبش حقوق مدنی می جنگیدند، و بسیاری از مردم در تظاهرات علیه دخالت ایالات متحده در جنگ ویتنام (1955-1975) شرکت کردند،

برخی از تهیه کنندگان تلویزیون تصمیم گرفتند سریال های تلویزیونی را به روز کنند تا درگیری های اجتماعی بیشتری را شامل شود. نویسنده و تهیه کننده اگنس نیکسون (1927–)، که به طور گسترده ای به عنوان ملکه سریال های مدرن شناخته می شود، یک زندگی برای زندگی را در سال 1968 آغاز کرد.

 این برنامه بر تفاوت های پیشینه قومی و طبقه اجتماعی در میان ساکنان یک شهر خیالی متمرکز بود. داستان حول محور ویکتور لرد، صاحب روزنامه ثروتمند بود. این به دنبال روابط برنامه نویسی کودکان همیشه در حال تغییر بین خانواده او و خانواده های طبقه کارگر با تبار ایرلندی، لهستانی و یهودی بود.

در سال 1970 نیکسون صابون موفق دیگری را با نام All My Children عرضه کرد. این سریال اولین سریال تلویزیونی تخیلی بود که به تأثیرات جنگ ویتنام می پردازد، زمانی که یک شخصیت اصلی به خبر کشته شدن پسرش در درگیری واکنش نشان داد.

معرفی سریال های جدید، رقابت شدیدی را ایجاد کرد. برخی از تولیدکنندگان به امید جذب بینندگان جوان تر، شروع به آزمایش فرم سنتی اپراهای صابون کردند. به عنوان مثال، زمانی که در سال 1963، General Hospital از شبکه ABC شروع به پخش کرد،

 این اکشن حول محور بیمارستان می چرخید و شخصیت برنامه نویسی کودکان های اصلی همگی پزشکان و پرستاران بودند. در سال 1978، گلوریا مونتی، تهیه کننده اجرایی، تمرکز سریال را به خارج از بیمارستان منتقل کرد و تعدادی شخصیت جوان جذاب را معرفی کرد. مونتی همچنین با حفظ عنصر معمول عاشقانه، اکشن و تعلیق را به برنامه اضافه کرد.

تغییرات او منجر به افزایش چشمگیر رتبه بندی برای بیمارستان عمومی شد. در واقع، این سریال برای قسمت نوامبر 1981 که مراسم ازدواج دو شخصیت اصلی، لوک اسپنسر و لورا وبر را ارائه می کرد، 30 میلیون بیننده جذب کرد - بزرگترین مخاطب روزانه تا به حال.

در طول دهه 1980، بسیاری از سریال‌های سریال سعی کردند ایرانیان سایبر با ارائه اکشن و ماجراجویی بیشتر، از بیمارستان عمومی تقلید کنند. با این حال، در دهه 1990، بیشتر برنامه‌ها یک بار دیگر مسیر خود را تغییر دادند و شروع به نمایش توطئه‌های واقعی‌تر و موضوع محور کردند. درام‌های روزانه به تعدادی از موضوعات بحث‌برانگیز پرداختند که پوشش محدودی در برنامه‌های پربیننده دریافت کردند، از جمله سقط جنین، سوء مصرف مواد،همجنس گرایی، ایدز و بیماری روانی.

علیرغم چنین تغییراتی، تعداد بینندگان سریال در اواخر قرن بیستم کاهش یافت. چندین توضیح ممکن برای مخاطبان کوچکتر وجود دارد. به عنوان مثال، زنان بیشتری در خارج از خانه کار برنامه نویسی کودکان می کنند، بنابراین کمتر در طول روز برای تماشای تلویزیون حضور دارند. سریال‌های تلویزیونی همچنین با رقابت جدیدی از سوی شبکه‌های کابلی روبرو هستند، از جمله برخی که به طور خاص زنان را هدف قرار می‌دهند.

عامل دیگر محبوبیت فزاینده برنامه های گفتگو است که برخی از موضوعات جالب مشابه صابون ها را پوشش می دهند، اما هزینه کمتری برای شبکه ها تولید می کنند. سرانجام، برخی از طرفداران سریال‌های درام به برنامه‌های پربیننده‌ای روی آوردند که شامل عناصر سریال‌های سریالی مانند Desperate Housewives و The O.C.

با این حال، درام های روزانه نقش مهمی در توسعه تلویزیون برنامه نویسی کودکان ایفا کرده اند. سریال‌های تلویزیونی بر بسیاری از انواع دیگر برنامه‌ها، از جمله درام‌های پربیننده، پوشش خبری و حتی ورزش تأثیر گذاشتند. به عنوان مثال، تهیه‌کنندگان بازی‌های المپیک اغلب داستان‌های پس‌زمینه‌ای شخصی در مورد ورزشکاران ارائه می‌کنند تا درام بسازند و بینندگان زن را جذب کنند.

مصاحبه تلویزیونی

یکی دیگر از برنامه های پرطرفدار در تلویزیون در برنامه نویسی کودکان طول روز، برنامه گفتگو است. بیشتر برنامه های گفتگو دارای یک مجری هستند که نام او اغلب در عنوان نمایش داده می شود و شامل بحث هایی درباره رویدادهای جاری در زمینه های خبری و سرگرمی می شود. برنامه های گفتگوی تلویزیونی از برنامه های مشابه در رادیو رشد کردند.